Konwencja przeznaczona jest dla unifikacji prawa rządzącego międzynarodową sprzedażą towarów i ona osiągnie swój cel, gdy będzie zgodnie interpretowana we wszystkich systemach prawnych. W trakcie przygotowywania konwencji wiele uwagi poświęcono, aby była ona sformułowana w sposób jasny i łatwy do zrozumienia.

Pomimo wysiłków podejmowanych przez Komisję Narodów Zjednoczonych ds. Prawa Prywatnego Międzynarodowego, zawsze pojawiają się spory, które dotyczą znaczenia pojęć użytych w konwencji i ich zastosowania. W takim przypadku wszystkie strony, włączając w to krajowe i arbitrażowe sądy, są napominane, aby uwzględniły międzynarodowy charakter oraz potrzebę popierania jednolitości stosowania przepisów tej konwencji i poszanowania dobrej wiary w handlu międzynarodowym.

Do zasad ogólnych konwencji zalicza się:

– autonomię woli stron

– swobodę formy dokonywania czynności (art. 11 KW)

– przyjęcie kryterium rozsądnej oceny zachowania się stron (art. 8 ustęp 2, 3, art. 18 ustęp 2, art. 25, art. 33 pkt „c” i inne)

– obowiązek przekazywania partnerowi handlowemu oczywiście niezbędnych informacji do zawarcia umowy

– przyznanie mocy prawnej należycie wysłanemu zawiadomieniu, żądaniu lub innej informacji

– niedopuszczalność jednostronnej zmiany umowy poza przypadkami, gdzie wyraźnie dopuszcza to KW, np. art. 25, 26, 34, 37, 48, 49, 51, 64, 71-73

– wzajemna współpraca stron przy wypełnianiu swoich obowiązków umownych

– obowiązek niedopuszczenia do powiększenia szkody

– prawo do otrzymania odsetek przy braku zapłaty lub innej należności

– zasada dobrej wiary

Comments are closed